من را شبیه برکه کن ، خود را شبیه ماه کن
این شاعر گمراه را ، با نور خود همراه کن
چشمان من مؤمن شود در مأمن چشمان تو
با یک نگاه مختصر ، کوه غمم را کاه کن
از درد تنهایی دلم ، دیگر امانش رفته است
من را به خود وابسته کن، از چاله ای در چاه کن
در خامُشیِ دهکده ، هر کدخدایی شد خدا
ویران کن این بت خانه را ، خود را خلیل الله کن
محسن در این بیغوله ها ، دنبالِ یاری آشناست
من را شبیه برکه کن ، خود را شبیه ماه کن
یاد خدا...
نـــسیم دانه را از دوش مورچــ ـه انداخت.
مورچه دانهــ را دوبــ ـاره بر دوشش گذاشتــــ
و به خــدا گفت: «گاهــ ـی یادم میــ ــرود که هستی،
عضو شوید
عضویت سریع
آمار
وب سایت:
آمار مطالب
آمار بازدید
